Moje przeznaczenie
sł. i muz. W.Stawski

Przeznaczenie stanie w drzwiach

i znów wezmę płaszcz

tam mój świat z tysiącem spraw

Każdy w życiu rolę ma

a kim jestem ja?

Być głosem z cienia

ja szept sumienia

to moje przeznaczenie.

Chowam twarz

zakładam szaty z drobnych słów

Zapomniany dom bez ścian

wciąż zasnuwa mgła

Czas bez dat chwyta za nogi

i spowalnia krok.

Dokąd idę ja?

Liczę dni

do szmeru kroków twych u drzwi

Kot podstawia grzbiet on wie

czekać znaczy trwać

Jutro znów założę uśmiech

w lustrze widząc twarz.

Dokąd idę ja?

Dzień za dniem

przenika mnie i znika w snach

Z kłębka chwytam myśl to nić

do zaszycia ran

Ciepły deszcz spływa po twarzy

zamiast cichych łez.

Dokąd idę ja?

Wokół mnie

ocean dźwięków ciągle trwa.

Czerpię pełną garść co noc

to dodaje sił

Kreski dwie dopełnią obraz

tkany z gęstych nut.

Dokąd idę ja?

Mój Everest

sł. i muz. W. Stawski

Bo warto wstać, by z życia brać

co da mi dzień, gdy minie sen.

Przegonić żal, iść w siną dal

i dalej iść by znowu być, śnić, żyć

W gazecie znów

na trzeciej stronie,

w tysiącu słów

schowane dłonie

wiadomość dnia: to ja!

w drodze na szczyt.

I to nie wstyd,

że w Googlach brak,

by był choć znak.

To dla mnie jest

mój Everest

Już mam cię dość

– telewizorze!

I ten sam gość

o każdej porze.

Wolę swój szczyt, choć nikt

nie pójdzie tam,

tylko ja sam.

I można kpić,

ten szczyt to nic.

Bo dla mnie jest

jak Everest

Tęsknię...

sł. i muz. Stanisław Witold Kabziński

Znów pakujesz walizki Kochanie

jeszcze paszport i bilet na lot

ze mną całus od Ciebie zostanie

i jak pies wierny stary mój kot

Nawet nie wiesz że do Twej walizki

chociaż pełna i ciężka jak kloc

wciskam Stróża – Anioła swojego

by Cię chronił i we dnie i w noc

Bądź spokojna

dam rade bez niego

tylko przytul go czasem do siebie

on jak bliźniak jest do mnie podobny

bo też kocha podróże

i Ciebie

Wciąż wyjeżdżasz ja wiem taka praca

nie mam żalu do Ciebie za to

tylko tęsknię…

I znowu bez Ciebie

przeminęło mi kolejne lato

Zapach kawy

sł. i muz. Witold Stawski

Wystarczą tylko twoje dwa guziki

by świat się zakręcił wokół osi

na chwilę przestanę być jak co dzień nikim

przez dziurkę o uśmiech poprosisz

Odnajdę w zapachu kawy

nutę migdałów a może cytryny

i schowam w wysokie trawy

złych skutków dobre przyczyny

Zapnę starannie by wypełnić dziurki

i wiatr mi nie wywiał tej radości

zmysły posplatam w kolorowe sznurki

i przejdę po wspomnień moście

W rękach się  zjawia niewidzialne drżenie

gdy album się śmieje z dolnej półki

pod twym figlarnym i miękkim spojrzeniem

szybuję przed deszczem lotem jaskółki

Odłóż krzyżówkę gdy do drzwi zapukam

niosę ci pyłek ze skrzydeł motyla

jeszcze ci szepnę słowa dwa do ucha

bo nie wiem czy będzie lepsza chwila

Taki anioł
sł. i muz. W.Stawski

Taki anioł mi się przyśnił

w srebrnej głowie złote myśli

niósł po niebie…

Czy nie było go u ciebie?

We śnie wszystko jest możliwe:

nieprawdziwe jest prawdziwe.

Byłem gdzieś na Mlecznej Drodze

jak rozmawiał anioł z Bogiem

Zaczął anioł: – Ja – Janeczka,

zbieram wiersze w zżółkłych teczkach.

Mówią wokół, to niemodne!

A ja twierdzę, że cudownie

móc zapisać poskręcane myśli

i sen, co się właśnie w nocy przyśnił.

Przyszłam tutaj, dobry Boże,

myśląc, że mi też pomożesz.

Noszę kartki pełne słów.

Jak powkładać je do głów

żeby wzruszyć, zająć tylko chwilę

tych, co pędzą, i tych, co zawsze w tyle?

Wiem kim jesteś – mówi Bóg.

Zanim przez niebieski próg

przeszłaś wczoraj żwawym krokiem

to rzuciłem nie raz okiem

na twe wiersze, fraszki, opowieści.

Tyle umiesz przecież w nich pomieścić,

Kartki ciężkie, latka lecą

niech się oczy twe nacieszą…

więc pomogę ci w tym trudzie.

Niech poznają inni ludzie,

że i Bóg za oknem się gołębi,

gdy ktoś mocno w sobie szuka głębi.

Potem spojrzał na nią ciepło

i odeszli. Słońce wzeszło,

Na stoliku kartka

co wypadła mi z tomiku.

Taki anioł mi się przyśnił

w srebrnej głowie złote myśli

niósł po niebie…

Czy nie było go u ciebie?

Bajałka   
sł. i muz. A.Fidziańska

Nić cienka nitka

snuje się

szukając gwiezdnego pyłu

który opadł w nocy ścieląc

bajkowy świat

Czar sennych marzeń

budzi się

uwodzi zmarznięte dusze

pochylone pomarszczone

strudzone dniem

W chatce z piernika tańczą smaki

słodkie ślady

wspomnień dziecięcych lat

wygładzone mijającym czasem

wypieszczone muśnięciem warg

Klucz dobrych znaków

błądzi we mgle

wygląda latarni świateł

które poprowadzą go

do stęsknionych serc

W chatce z piernika tańczą smaki

słodkie ślady

wspomnień  dziecięcych lat

wygładzone mijającym czasem

wypieszczone muśnięciem warg

Na urodziny
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

W miłości nie ma dat układanych

na zerwanych kartkach kalendarza

są tylko przystanki chorób i kłopotów

wysiadamy tam razem

czekając na zmianę pogody

Ciemnymi oczami rozjaśniasz mrok zmartwień

łzą radości dekorujesz promyki słońca

wąskimi palcami głaskasz fruwającą miłość

a kiedy przysiądzie

pochylasz się z czułością

nadając jej nowy kształt

Dodaję coś od siebie

wygładzam sercem

a dziecięcy szczebiot wypełnia ją radością

niespodziewaną

spontaniczną

W bukiecie zaschniętych róż

czas zagubił się z naszą miłością 

Za oknem
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Zakratowane okienko

Za nim długa ulica

Słońce ociera się z lubością

o brudne ściany

poszarzałych, starych domów.

Nie widzę, ale czuję, jak idziesz

środkiem pustej ulicy,

odmierzając każdy krok.

Niewidzialni obserwują

przez szpary w okiennicach

twój zamaskowany strach.

Czy dojdziesz?

Boję się, że zawrócisz,

bo rytm kroków

zakłóci bezpański pies

i lęk zwycięży.

Nie mogę się oderwać

od przeklętego okna,

które zamiast nadziei

pokazuje rzeczywistość

bez ciebie.

Ślad na stole
sł. i muz. W.Stawski

Wypełnię Ci dom dźwiękiem

zostawię na stole odcisk dłoni

gdy wrócisz mostem wzruszeń

twarz sobie nimi zasłonisz

Otulisz się szalem poezji

a z kąta wypłynie muzyka

uśmiechniesz się sama do siebie

zapomnisz że zegar tyka

Opuszkiem palca poszukasz

śladu. Nie szukaj jest wszędzie

już zawsze tam zostanie

nawet gdy stołu nie będzie

Na zakręcie dnia
sł. i muz. W.Stawski

Na zakręcie dnia, szukam ciebie w snach

świat w zadumie stał, gdy na gitarze ktoś nam grał

zapatrzony w dal, łykam w ciszy żal

w ustach whisky smak, i twojej ręki ciepła brak

Słowa pochowały się w mrok

w ciszy ciągle słyszę twój krok

choć minął rok

Koniec nocy, świt zagląda w szkło

takie życie, nic nie piszę

pamięć zachodzi mgłą

Na zakręcie dnia często spływa mgła

zmartwień urósł las, bez ciebie nie ma nas

w domu cisza śpi, przez zamknięte drzwi

słyszę wciąż twój śmiech,

przecież wspomnienia to nie grzech

Marzeń w popielniczce już stos

W barze głaszczę kota pod włos

wściekły na los

Byłbym dzisiaj gdzie się spełnia sen

biegniesz boso ranną rosą

w łąkę miękką jak len

Na zakręcie dnia tylko ty i ja

stoisz obok mnie a ja na jawie ciągle śnię.

na zakręcie dnia szukam ciebie w snach

świat w zadumie stał gdy na gitarze ktoś nam grał

Opowiem ci
sł. i muz. A.Fidziańska

Przyślij mi choć kroplę z krainy łagodności

podzielę ją na pół

w jednej części utopię niepokorne myśli

w drugą wtulę się – opowiem ci

Opowiem ci jak pachnie deszcz

jak kłują cudze mokre parasole

jak kwiaty powoju nęcą owady

jak bała się biedronka

zaplątana w ludzkie sprawy

opowiem ci

Opowiem ci jak pachnie deszcz

jak zawarłam rozejm z myślami

jak uczę się być władcą

w królestwie białych cieni

opowiem ci, opowiem ci

Przyślij mi choć kroplę z krainy łagodności

podzielę ją na pół

w jednej części utopię niepokorne myśli

w drugą wtulę się – a ty

Opowiesz mi o szumie traw

o pytaniach bez odpowiedzi

o lotach motyli ponad codziennością

planach na wczoraj

pogubionych naszych jutrach – opowiesz mi

Opowiesz mi o szumie traw

o przykrości nie wiedzieć dlaczego

o zamazanym lustrze

braku ciepłej dłoni

opowiesz mi, opowiesz mi

Przyślij choć kropelkę z krainy łagodności

bym mogła chcieć

Przyślij choć kropelkę z krainy łagodności

bym mogła być, bym chciała żyć

Ballada dla kumpla
sł. i muz. W.Stawski

Są takie kraje…

słońcu tam, śmiejesz się w twarz

Piszesz! – że zostajesz!

takich miejsc już kilka znasz?

Właśnie za rogiem

czeka to co ma ten smak

tam Bóg jest Bogiem

a tak – znaczy tak…

To Ty mówiłeś, że Chopin nas zbudzi

a rzeką – będzie płynął złoty miód

Od tylu lat szarym świtem wchodzę

w dziurę w murze licząc na cud

Są takie kraje…

Mieliśmy razem walczyć o jutro

nagle Twój wyjazd na krótki rok

Potem telefon, że zmiana wartości

i w inną stronę stawiasz dziś krok

Są takie kraje…

Przysyłasz zdjęcia w koszuli w kwiaty

u nas znów plucha, czekam na cud

Mieszkam gdzie zawsze i Chopin mnie budzi

choć rzeką płynie woda – nie miód

Są takie kraje

Ten mój wciąż jest taki sam

Wiesz – ja zostaję

chociaż miejsc też kilka znam

Właśnie za rogiem

czeka to co ma ten smak

tu Bóg jest Bogiem

a tak – znaczy tak.

Na dobranoc
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Kropelki szczęścia kapią złotym miodem

w otwarte serce.

Iskrzące gwiazdy w orzechowym blasku

Twoich oczu rozpalają żar

w zakamarkach duszy.

Przemieniam się, oddycham, żyję,

gdy przytulasz  do swoichpoliczków

moje zmarznięte dłonie.

Śpisz? Śpisz.

A księżyc zagląda przez ramię

i uśmiech  ma dziwnie nieśmiały.

Spłoszone konie pędzą w stronę światła

po mlecznej drodze.

W karocy szczęścia wiozą moje myśli

a ja znaczę czarnym tuszem ślad

w granatowym niebie.

Przemieniam się, oddycham, żyję,

gdy przytulasz do swoich policzków

moje zmarznięte dłonie.

Śpisz? Śpisz.

A księżyc zagląda przez ramię

i uśmiech  ma dziwnie nieśmiały.

Malinowa

sł. i muz. A. Fidziańska

Pójdź ze mną łąką zieloną

płyń ze mną łodzią szaloną

drżyj ze mną nocą wyśnioną

odbitą w zwierciadle dnia

Będą gdzieś kosy śpiewały

morza sztormami targały

w nagraniach zamkniętych jutr

odnajdę twój adres i klucz

Na ścieżkach splątanych miłością

przystanki kłopotów i dat

cerują dziurawe wieczory

mieszają w kieliszku żal

Na przęsłach naszego mostu

zmęczony przysiadł czas

zostawił tęczową nadzieję

uśmiechem pogłaskał nas

Siądź obok mnie malinowa

śnij obok mnie kolorowa

łkaj obok mnie pogubiona

związana warkoczem lat

Przyjdź do mnie słońcem skąpana

w wiersza mgiełkę ubrana

w bucikach z niebieskich nut

zapukaj zaproś na ślub

Jak sen, jak mgła

sł. i muz. S. Kabziński

Jak sen

jak mgła

jak cień

za dnia

jak dźwięk

jak łza

tyle nasze życie trwa…

Jakiś wiersz

mały ślad

parę zdjęć z dawnych lat

miły gest

wspomnień garść

zostanie

Czas przesypał dzień w klepsydrze

w chowanego księżyc gra

podziękować pora Bogu

że jesteśmy Ty i ja

Jutro nowy dzień pogłaskam

dobrym słowem

miłym gestem

niech w pamięci pozostanę

skoro byłem

póki jestem

póki jestem…

Lepiej nie
sł. i muz. S.Kabziński

Zaświtała mi dziś w głowie myśl o Tobie

Chociaż nie widziałem Ciebie tyle lat

Ja wyglądasz? Gdzie mieszkasz? Co robisz?

Tyle ważnych bez nas już minęło dat.

Czemu właśnie pomyślałem dziś o Tobie?

Może Twoje myśli były obok mnie?

Może na ulicy nasze cienie blisko

Przemykały obok siebie, któż to wie.

 Ref. Każde z nas ma swój świat

Ty i ja,

Ja i Ty – brzegi dwa

Ty i ja.

Każde z nas ma swój świat

I niech trwa

Ja i Ty

Ty i ja.

Ułożyłem sobie życie tak jak chciałem

I Ty pewnie nie narzekasz na swój los

Ale czasem mam ochotę Ciebie spotkać

I usłyszeć dobrze znany kiedyś głos

Lecz po głowie jak pijane chodzą myśli

Bo czas zmienił równie Ciebie jak i mnie

Wciąż ci sami ale jednak przecież inni

Dziś już nie wiem czy Cię szukać, czy też nie.

Ref.

Zakończenie

Dziś już nie wiem czy Cię szukać, czy też nie

Dziś już nie wiem czy Cię szukać, czy też nie

Dziś już nie wiem czy Cię szukać… Lepiej nie…

Deszczowa samba
sł. i muz. A.Fidziańska

Pogubiłeś kroki walca

tańcz deszczową sambę

z pomrukiem gniewnych chmur

z kroplami w moll i w dur

odprowadź dzień

Nie rozmawiaj z sekretarką

ciszę daj szefowi

pochowaj sterty trosk

do torby uśmiech weź

na urlop jedź

Ref. Rozczesuj grzywy fal

na piasku zostaw żal

poszukaj muszli

Pieninom zostaw ślad

flisakom dobry wiatr

na piwko z przyjacielem idź

Poukładaj słowa w wiersze

pyłem z nut przypudruj

na pięciolinię wrzuć

w gorącym rytmie nuć

odpisz na List

Rozłóż mapę wyznacz trasę

z żalem zakryj Tatry

poszukaj nowych miejsc

zaznacz przystanki serc

na dworzec pędź

Spójrz na świat         
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Pewien malarz szukał w niebie chmur

by na płótnie zaczarować świat

kreską farby przerwać zmowy mur

budowany od lat.

W kroplach deszczu znalazł marzeń kres

pędzel wrzucił w kieszeń pełną dziur

wróci kiedy niebu braknie łez

żeby zburzyć mur.

Spójrz na świat - jaki piękny

pełen barw - jaki piękny

wiśni w sadzie pełen koszyk zbierz

dostrzeż dziecka wyciągniętą dłoń

bosą stopą promień słońca zmierz

szczęście swoje goń

Pewien muzyk szukał dźwięcznych plam

w pięciolini ramach zamknął treść

hymn co kluczem jest do serca bram

poszedł ludziom nieść

Gdy poetę dopadł twórczy zmierzch

znalazł drogę do tysięcy głów

złożył skrawki życia niczym wiersz

poczuł siłę słów

Spójrz na świat - jaki piękny...

Dzięki że jesteś
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Dwie krople łez, czułość warg, róży cierń

W symfonii słów nowy krzyk, wstał dzień

Zawirował w walcu świat

Porwał listę smutnych dat

Kolorowe splątał sny

Odkąd jesteś ty
 

Dwa smutki mniej, szepty serc, bukiet róż

Z boskiej woli sfrunął anioł stróż

Cicho siadł, złożył skrzydła niczym ptak

Zwiewnym gestem tajemniczy dał znak

Na wyżyny wbiegnie myśl i uderzy w niebios dzwon

potem spadnie kołysanką – wiem, to on.
 

Dwa pierwsze słowa, pierwszy śmiech, pierwszy krok

Nocne zmartwienia, jasność dnia, to już rok?

Zanurzamy się w twój świat

Bez zegarków i bez dat

Śnimy kolorowe sny

Tak jak ty.

Dwie małe dłonie, szczęścia łyk, uczuć most

Pluszowe koty, album zdjęć, marzeń stos

Zanurzamy się w twój świat

Bez zegarków i bez dat

Śnimy kolorowe sny

Tak jak ty.

Przystanek na Saharze
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Przywiodłeś mnie Panie

w piaszczyste pustkowie,

abym rachunki uczynił

w sumieniu, czy w głowie?
 

Zadumałem się nad życiem,

pełnym niedorosłych złudzeń,

które wciąż kiełkują we mnie –

czasem moje, czasem cudze.
 

Szukam odpowiedzi, ja – ziarnko,

zgubione w ziarenek  bezmiarze.

Ile razy, szukając oazy, zabłądzę

na swojej życiowej Saharze?

Nasze ślady
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Napisałem na piasku

nasze imiona

niech wypali je słońce

jak symbol szczęścia

w medalionie zieleni

niech z okruchów skał

ułożą się kształty niezwykłe

Niech patrzą inni zazdrośnie

że pisać nie mogą

choć dawno by mogli

niech fala przypływu

zabierze je z sobą

łagodnie kołysząc

do końca świata

Dwa niewidzialne cienie

wtopione w ziarenka piasku

ślady miłości...

ślady miłości...

Coraz bliżej
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Przez okno promień wpadł

a za oknem biały sad

dźwięczną nutą w drzwi

zastukały moje sny

Drogą pośród bzów

przefrunęło tysiąc słów

w pajęczynach mgły

lato rozwiesiło łzy

Ref. Z gitar zgarnę kurz

w szafie gdzieś kapelusz śpi

do wakacji już

kolorowe liczę dni

Kiedy piękny świat

daje tajemniczy znak

ruszam skoro świt

by nie widział tego nikt

Wśród zielonych traw

zgubię wreszcie milion spraw

zamknę nutą drzwi

niech czekają moje sny

Ref. Z gitar zgarnę kurz...

Bosej stopy ślad

niech wypełni ciepły wiatr

skrzypną domu drzwi

gdy wakcji miną dni

Boli mnie muzyka         
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Boli mnie muzyka,

która jest we mnie.

I ta poukładana starannie

w kolorowe stosiki wesołości.

I ta, co pachnie

wykrochmaloną czystością.

I ta, subtelnie schowana

w ogrodzie naszych marzeń.

Boli mnie muzyka

niesiona przez krew,

nieuporządkowana, dzika,

za którą stoisz z szorstką wrażliwością.

Boli mnie muzyka,

której dotykaliśmy

palcami duszy

przed wejściem w bramę czasu.

Żałoba
sł. W.Stawski, muz. M.Dożdżowski

Rozpękło serce w gitarze

z bólu, co ponad zmysłami,

skręcone nuty skojarzeń

straszą mnie chorągiewkami.

Ze zmarszczek na pięciolinii

patrzą bezkształtne bemole,

w szesnastkach popłoch się czyni –

wczoraj tańczyły na stole!

Jak zagrać bez nut serdecznych?

Jak śpiewać? Gardło ściśnięte

w żalu. Gdy spadł tu sen wieczny,

Wigilia innym już świętem...

Na końcu oddechu
sł. W.Stawski,  muz. M.Drożdżowski

Na końcu oddechu jest słowo

czasem zmyślone a czasem niewypowiedziane

niewygodne jak pestka od wiśni

W głębi ucha są smutki

upuszczone przez niezgrabnych siewców słów

kłują jak liście ostu

Ref. Pod powieką jest łza

gotowa na wszystko i nieobliczalna

pędząca jak lawina po zboczu

W zakamarkach są myśli

wstydliwe, śmieszne, krzyczące i konające

ludzkie – jak ich rodzice

Między skurczami serca jest życie

zapisane przez Boga w prezencie

dlaczego nie zawsze cieszy...

Ref. Pod powieką jest łza...

Tylko bądź
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski,

Znowu mam więcej lat

i ciasny świat

milion kłamstw

a tylko kilka prawd

Jakiś nieważny gest

i słona łza

sztuczny śmiech

to przecież zwykła gra

Gdzieś został dom,

dziecięcy kąt

bajek zżółkły tom

Klamka do drzwi,

patyną dni

przykryta śpi

Ref. Jak znaleźć miłość i cofnąć czas

przynieść ci nocą kosz pełen gwiazd

chcę się zanurzyć w ciepło twych rąk

tylko bądź

Sięgnąłem z kieszeni dna

drugie ja

spójrz choć raz

mam już inną twarz

Wołam bez słów

na morzu głów

do moich snów

Idę przez świat

szukając dat

na których jesteś ty

Ref. Jak znaleźć miłość i cofnąć czas...

Co się wydarzy
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

W zapomnianym miasteczku,

za sto piątym zakrętem,

w połowie góry przeciętej drogą,

czekają wszyscy w niemej zadumie,

co się wydarzy – dzisiaj, za rok.

Wiatr usiadł w tawernie

na wiklinowym krześle,

rozmarzył się, patrząc na dachy domów

zwieszonych nad senną doliną.

Zaczepił kelnera o zimne piwo,

ten odmówił strzepując kurz z powiek.

Koń przed sklepem drugą godzinę drzemie,

czekając na pana, co wyszedł rano

po pitę, wino i oliwki.

Na wąskiej jezdni dwa samochody

nie mogą jechać w przeciwne strony

Coś się wydarzy!

Trwaj chwilo, trwaj jak najdłużej.

Przez miesiąc będzie co opowiadać.

Ustąpił, odjechał.

Wiatr podniósł się z krzesła

zapomnianego miasteczka.

Lekcja pokory
sł. W.Stawski,  muz. M.Drożdżowski

Już odfrunąłeś w siodle Pegaza

w szczęśliwość z lustra cały zapatrzony

żeś mądry, wielki i do tego skromny –

w księdze twych zasług skończyły się strony

Ref. Gdy tak szybujesz  beztrosko spokojny

spójrz czasem jak jesteś wysoko

ktoś-coś  może spłoszyć Pegaza

i powiesz żegnaj – jasnym obłokom

Spadniesz wśród wrogów co grają przyjaciół

dokopią ci równo i sprawiedliwie

życząc kariery w pracy i miłości w domu

oraz sukcesów na poetyckiej niwie

Ref. Gdy tak szybujesz  beztrosko spokojny...

Imię
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

rozścieliłem przed Tobą

dywan z kwitnącej wiśni

wylałem na nim kokosowe mleko

rozmazałem cień do powiek

garstką pustynnego piasku

wysuszyłem kleksy wzruszeń

pociągnąłem za warkocz

mrużąc oko w uśmiechu

otworzyłem Twoją dłoń

i na linii życia znalazłem

swoje imię

rozścieliłem przed Tobą

dywan ze złotych jaskrów

rzuciłem cieniem w rozbrykane słońce

patrząc jak się śmiejesz

z liści spadających z klonu

poskręcałem ciemne róże

spojrzałem przez ramię

czując ciepłe spojrzenie

otworzyłem Twoją dłoń

i na linii życia znalazłem

swoje imię

List
sł. i muz. W.Stawski

Czekam aż przyjdzie noc

świat śpi, bez nut, bez braw

iskrą spod brwi zapalę stos

złych dni, złych spraw

Napiszę list, a łza

spadnie jak perła

tam gdzie ręki ślad

ot, taki ślad, że trwam.

Jak wybrać z dżungli słów

te dwa, co dziś chcę dać

w kopercie zniknie myśl

jak ćma za dnia

Wysyłam dobry znak

gdzieś jest, jak puch, jak kurz

Czasem i drobiazg zaszkli wzrok

jak mak wśród zbóż

Optymistycznie
sł. i muz. A.Fidziańska

Dlaczego idziesz krętą ścieżką choć daleko

Przedzierasz się przez gęsty las choć sił już brak

Depczesz bezradność i kłujące dziś wspomnienia

Biegniesz do słońca do księżyca i do gwiazd

Zostaw szarpiące twory wyobraźni

Siłą nie zmienisz tętniących trudnych spraw

Ref. Ukłoń się kwiatom i drzewom na dzień dobry

Chwyć pełną piersią wiosenny lekki wiatr

Patrz kasztanowce śpieszą się na maturę

Ptasie zaloty skrywa magnolii kwiat

Poszukaj pereł łagodności w słów powodzi

Zagraj z pszczołami w białym sadzie preludium dnia

Namaluj tęczę nad ogrodem życzliwości

Zatrzymaj chwile zbudź Kościelce dwa

Szlifuj diamenty znalezione nad urwiskiem

Światłem nadziei przywróć życiu blask

Ref. Ukłoń się kwiatom i drzewom na dzień dobry

To tylko chwila
sł. i muz. S.Kabziński

Co dnia jest poranek i wieczór,

i znak krzyża ręką o świcie,

parę słów do Boga nim zaśniesz,

a pośrodku normalne życie.

Zwyczajne życie.

Czasem cieszy, czasem dokuczy,

ciągle nowe wyznacza nam cele,

a my tylko wciąż narzekamy,

że czasu tak mamy niewiele.

Tak niewiele.

Ref. Więc nim staniesz na progu

skąd odwrotu już nie ma,

nim na zawsze opuścisz swój dom,

ciepły ślad na ziemi pozostaw po sobie

i promyk dobrego wspomnienia.

Pójdź na spacer do parku z rodziną

to tylko chwila

Porozmawiaj z dziećmi i z żoną

to tylko chwila.

Spójrz na świat dobrym okiem

to tylko chwila.

Uśmiech podaruj drugiemu

to tylko chwila.

Ref. Więc nim staniesz na progu...

Sztuka
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Wszedł zaraz za mną do Trietiakowskiej.

Zielony mundur, krasne wyłogi,

złote guziki, baretka na piersi.

Sztuka czekała – metr od podłogi.

W sali my dwaj – pusto, jak chciałem.

Obraz, obrazek, obrazek, obraz.

Staję, by chłonąć, zrozumieć, po co

próbują pędzlem zatrzymać czas.

Czasem z zadumą, czasem z uśmiechem

odmierzam przestrzeń kolejnym krokiem,

z zazdrością patrzę na chłodny spokój

mijanej twarzy w czapce z otokiem.

Wtem cisza burzy harmonię kroków.

Wypełzło słońce. On – ani drgnie.

Podchodzę chyłkiem. Malewicz, olej

i  Czarny kwadrat na białym tle.

Nie czarny przecież i wcale nie kwadrat.

Poszedłem dalej, on stał wpatrzony.

Wracam ze złością. Stoi i myśli.

Nad czym tu myśleć? Kto tu szalony?

W następnej sali tłumy obrazów.

Ocean wrażeń jednak zmącony:

czy jeszcze stoi, czy dalej myśli?

Nie mogę domknąć pamięci strony.

Wreszcie ruch ręki! Zdjął czapkę. Podchodzę.

Czoło w kropelkach, skronie nabrzmiałe.

Mijam go, boję się, sam nie wiem, o co.

I nagle przebłysk. Wiem. Zrozumiałem.

Jeszcze dwie sale? Po co? Wychodzę.

Los dał zobaczyć więcej niż chciałem:

człowieka, dzieło i aurę chwili,

potęgę sztuki – czarno na białym.

W Czarnym kwadracie widzę po latach

zielony mundur, krasne wyłogi,

złote guziki, baretkę na piersi

i mały obraz – metr od podłogi.

Leniwy blues
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Na Twojej drodze w każdy dzień

milion kłopotów kładzie cień

miłość i zdrowie tylko ceń

promień słońca zamknij w strunie

i nie mów nie

Smętnego pecha co w nas wrósł

trzeba przegonić to jest mus

kroczy za tobą leniwy blues

przegoń cień

i dzisiaj coś zmień

Zapomnij o krawacie

i o giełdowej stracie

spodnie po starszym bracie

z fantazją noś – na szelkach

Zapomnij o złym szefie

kup sobie trampki w sklepie

a szczęście cię poklepie

bo równy jest z ciebie gość

Wsteczne lusterko
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Twój sen przejrzał się we wstecznym lusterku

wehikułu czasu.

Zostawił w tyle pędzące kłopoty

z rozdziawionymi zdumieniem gębami.

Rozlał się miękko

po szczelnie zamkniętym wnętrzu,

rozrzucając nieśmiałe refleksy,

gasząc żarzące się węgle

w przemęczonym mózgu.

Tak! Wiem! Do przodu!

Patrzę przed siebie!

A ty? Dlaczego odwracasz głowę?

Nie każdy ma swoje wsteczne lusterko.

Rozmowa
sł. i muz. S.Kabziński

Powiedz, co się z nami stanie kochanie,

kiedy włosy mi pokryje siwa mgła,

kiedy będę czuł się jak spróchniałe drzewo,

z niepokojem czekał kolejnego dnia.

Powiedz, co się z nami stanie kochanie,

kiedy zmarszczki przyozdobią moją twarz,

kiedy dzieci będą miały swoje dzieci,

a my sami w domu i życiowy staż.

Wiem co będzie kiedyś z nami kochanie,

przecież jesień też pogodna może być,

byśmy tylko mogli  co dzień być razem,

oby tylko jak najdłużej z sobą żyć.

Będę siedział w ulubionym fotelu,

a kolana będzie grzał mi czarny kot,

ja wam podam ciepłe mleko i chleb  z miodem,

a ja wokół domu pomaluję płot.

Ja Ci zrobię ciepły sweter na drutach,

Ty na spacer pójdziesz łąką obok mnie,

więc co będzie z nami nie martw się kochanie

nam nie było nigdy i nie będzie źle.

Nad Sekwaną
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Nad Sekwaną pod lampą

na zielonej ławce

na majowej łące

czarny facet w białej koszuli

z teczką na kolanach

czyta

Obok niepotrzebnej ławki

na wilgotnej trawie

trzej karciarze w majowych koszulach

piją wino prosto z flaszki

Za cieniem ławki

na pachnącej łące

dwa ciała

przytulone milczą

Pod lampą nad Sekwaną

czasem mieszka

różnokolorowe

szczęście

Przytulenie
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski,

Moje życie jest pełne zakrętów,

ale za każdym z nich

mogę spotkać Ciebie.

Nie zawsze wiesz, dokąd idę

i nie zawsze – co będzie

z naszym następnym dniem

przeżytym w biegu szalonego świata.

Czekasz cierpliwie na moje dłonie,

a ja biegnę na skrzydłach do Domu,

aby Ci je ofiarować.

Kropla z Twych oczu goni następną

– to łzy.

Iskra pod brwiami

zapala uśmiech.

Nie lubię, gdy krzyczysz,

bo płoszysz jaskółkę miłości,

która tu uwiła gniazdko.

Wiem, że wróci,

ale po co ma fruwać gdziekolwiek.

Słowo na drogę
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Przecież każdy z nas przekroczył kiedyś próg domu

i wyruszył w podróż napisaną ręką losu

jedni wyszli bezgłośnie nic nie mówiąc nikomu

inni o świcie ze łzą w oku i szczyptą patosu

Zataczamy koło drepcząc po zakrętach życia

I nieważne ile kto przeszedł i gdzie Bóg go znajdzie

Ważne by wrócić do źródeł dokonawszy odkrycia

Że najwięcej smaków było w pierwszej chleba pajdzie

Z dostojnego Krakowa i ci z małych Komornik

Znajdą swoje ślady przykryte wspomnieniem

W sercu każdy człowiek ma tylko jeden pomnik

wyrzeźbiony łzą matki i ojcowskim marzeniem

Dla jednych wędrówka to ciągła podróż w nieznane

Inni mierzą codziennie przestrzeń tych samych podwórek

Obok mkną chwile ciężkie od żalu i szczęściem pijane

Zapisz je w sobie. Z życia nie będzie powtórek

Na Placu Pigalle
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Srebrny zmierzwiony łeb

wystaje spod brudnej derki.

Błogosławiony sen dopadł cię dzisiaj

pod bramą ze stertą kartonów.

Jesteś porostem paryskiego bruku.

Zdradzonym, bankrutem, gnidą od urodzenia?

W zmarszczkach czytam historię nędzy,

ale czas zmarszczek nieodgadniony.

Mógłbyś być dziadkiem czy młodszym bratem?

A może jednym i drugim.

Ilekroć otworzę pamięć na stronie Pigalle,

widzę tam ciebie śpiącego,

pogodzonego z Nim,

czekającego na swoją bezpłatną kolejkę

z piekła Pigalle na szczyt Montmartre.

Tyle tu forsy, taniego szczęścia,

rozpitych beczek, półnagich dziewcząt.

Nie śpij! Używaj! Wyciągnij rękę!

Za późno? Przegrałeś?

A twarz masz taką spokojną.

W cieplutkim domu

popijam kawę z koniakiem.

Gdzie jesteś? W windzie do nieba?

 Ktoś inny zamieszka

w twoim kartonie

na sławnym Placu Pigalle.

Ktoś inny zamieszka

w twoim kartonie

na sławnym Placu Pigalle.

Na szlaku
sł. W.Stawski, muz. S.Kabziński

A kiedy już grabarz poklepie łopatą,

będę Ci wdzięczny, Boże i za to,

że w towarzystwie doborowym

chodziłem po górach, po lesie bukowym

i w drodze na marzeń szczyty

miałem kompanów znakomitych.

Pamiętać będę „stacyjki” na szlaku,

kartki śpiewnika zgniecione w plecaku,

dymiące ogniska, łkające gitary

i nawet tańce w autobusie starym,

co wiózł nas w szczęśliwe Nieznane,

by dowieźć na Życia kolejny przystanek.

Uczę się grać
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

uczę się grać od nowa

od piano do forte

mając czterdziestkę za sobą

uczę się grać Krzyśkowe ozdobniki

ćwiczę nieposłuszne palce

ćwiczę codziennie

nieudolnie – przekornie

wyławiam zdziwione nuty

z pajęczyn pięciolinii

uczę się grać

bo kiedyś przestanę śpiewać

jak wtedy usiądę z Tobą

przy wigilijnym stole

w rajskim ogrodzie z choinką

uczę się grać – dla kogo

a może w ten sposób pamiętam

uczę się grać od nowa

od piano do forte

nieudolnie – przekornie

wyławiam zdziwione nuty

z pajęczyn pięciolinii

Idziesz, milczysz, błądzisz
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski,

Zapakowałeś strach do kieszeni

ten co nie dawał ci spać

odkrywasz go każdej jesieni

sprawdzasz czy umiesz się bać

Kiedy zniknie z kolejną wiosną

w nadzieję skierujesz wzrok

usłyszysz balladę miłosną

stawiając kolejny krok

Idziesz – bo tak wypadło w życiu

Milczysz  – gdy chowasz się w ukryciu

Błądzisz – po polach pełnych ciszy

Krzyczysz – choć nikt cię nie usłyszy

Musisz odmierzyć swój ślad na ziemi

centymetr po centymetrze

może zdążysz jeszcze coś zmienić

wybrać z ziaren te lepsze

A kiedy znikniesz pewnego ranka

jak liść zabrany przez wiatr

zostanie pióro, herbaty szklanka

i notes pełen szczęśliwych dat

Układanie myśli
sł. W.Stawski, muz. A.Fidziańska

Układam myśli od wczoraj

Rozprostowałem skłębione

Naprawiłem porwane

Odkurzyłem schowane

Kolorowe – wiatr zabrał do zabawy

Wypełzły żrące, oślizłe, wątpiące

Rozpanoszyły się w mózgu

W ciszy pustoszą nadzieję

Chwytam je mocno i wiążę

Zamykam im drogi do tarła

A one i tak mnożą się niewidzialnie

Układam myśli od rana.

Przyzywam

na pomoc miłość z muzyką.

Przeko-marzanki
sł. W.Stawski, muz. A.Fidziańska

za krzywym drzewem chowa się wiosna

białe pantofle zachlapała błotem

gdy delikatnie podnosiła nieśmiałe fiołki

z pachnącej ciepłym igliwiem ziemi

wychyla się znowu zza płotu

welon rozdarła na sękatej wierzbie

porwały go bociany i niosą dumnie do gniazda

jak sztandar zwycięstwa nad Królową Śniegu

Ref. jeszcze pomacha przyjaźnie do siostry

siedzącej smutno w srebrzystych saniach

jeszcze przystanie na chwilę... czy już?...

a potem weźmie świat w objęcia

z radością strzelających pąków

z gniewem majowych błyskawic

z szaleństwem

z nadzieją na nadzieję

za krzywym drzewem chowa się wiosna

białe pantofle zachlapała błotem

gdy delikatnie podnosiła nieśmiałe fiołki

z pachnącej ciepłym igliwiem ziemi

schwyciła garścią pęk promieni

związała pierwszym ździebełkiem trawy

pędzel gotowy do wielkanocnych,

do wielkanocnych pisanek

niech zawstydzą zieleń rzeżuchy

Ref. jeszcze pomacha przyjaźnie do siostry…

Matnia
sł. W.Stawski, muz. M.Drożdżowski

Siedzisz przy pustym stole,

zamknięty w domowym areszcie

i pytasz, czy ci pozwolą

opuścić ten świat nareszcie.
 

Telefon milczy złowrogo,

gitara się wdzięczy smutnie –

żeby choć ruszyć nogą

za próg i nie czuć się trutniem.
 

Ref. Stachura odszedł, lecz Łysiak

zmienia mi życie piórem,

choć czarny robak szaleństwa

wywierca w mózgu dziurę.

Nie siedź przy pustym stole,

połóż choć kromkę chleba –

odegraj do końca rolę:

widownia pełna – tak trzeba!
 

Na tej arenie się zmagasz

z życiem i z samym sobą.

Ciężko od łez, próśb i błagań?

One niewiele pomogą.
 

Ref. Stachura odszedł, lecz Łysiak...
 

Nie wychodź tak głupio z życia,

nie wkładaj rąk do kieszeni –

życie ma różne oblicza,

ale jak swoje odmienić?
 

Ref. Stachura odszedł, lecz Łysiak...